Yetişkinler gibi çocuklar da sevildiklerini, bir yere ait olduklarını hissetmek ister. Ancak biz farklı bir birey olduğumuzun bilincindeyken, küçük bir çocuk benmerkezcidir; kendisinin sizin dünyanızın merkezinde, sizin de onun dünyasının merkezinde olduğunuza inanır. İlk yaşlarda özsaygısı anne babasından gördüğü ilginin düzeyi ve niteliğiyle oluşur.

Sonuçta küçük çocuklar dikkat çekmeye çalışır. Kendilerini daha güvende hissettikleri, kişiliklerini daha da güçlendirdiği için ilginizi çekmeyi severler. Çok küçük yaşlardan itibaren hangi davranışlarıyla dikkatinizi çektiklerini öğrenirler; artık bu her neyse, onu daha fazla görmeye başlarsınız! Daha açık ifade edecek olursak, çocuğunuza o "iyi" davrandığında gösterdiğiniz ilgi, "kötü" davrandığında gösterdiğiniz ilgiden daha fazla olursa kötü davranıştan çok, iyi davranış görürsünüz. Ama övgüleriniz az, azarlarınız çoksa çocuğunuz bu duruma yaramaz davranışlarını artırarak cevap verebilir; çünkü fark edilmesini sağlayan şey yaramazlığıdır.

Ailede bir uyumsuzluk ve mutsuzluk varsa, çocuğunuzun bu davranışları daha karmaşık bir hal alır. Çocuklar genellikle evdeki sorunlara kendilerinin sebep olduğuna ve doğal olarak da bu sorunları kendilerinin çözebileceğine inanırlar. Sorunları yapıcı bir biçimde çözemeseler de dikkatinizi çekmeyi başaracaklardır ki bu da istedikleri bir sonuçtur. 
 

"Asıl önemli olan sorunların nasıl çözüleceği değil, bu sorunların neden var olduğunu anlamaktır".