30’larının ortasında hafif toplu gözlüklü bir adam. Yanında 30’lu yaşlarının başında uzun siyah saçlı sevgilisi. Mutlu oldukları her hallerinden belli. Sarmaş dolaşlar. Yanlarında da yaşlı bıyıklı gözlüklü bir amca. Muhtemelen kadının ya da adamın babası. Sevgililer pasaport kontrol noktasında kuyruğa girmeden yaşlı amca, el ele yanak yanağa poz veren çiftin fotoğrafını çekiyor. 

Havalimanları günümüzün modern Babil kuleleri. Aynı zamanda hüzün ve mutluluğun iç içe geçtiği yerler. Bu sefer benim payıma hüzün düşüyor. Benim için Fransa, Sabiha Gökçen Havalimanı’nın pasaport kontrol noktasında başlıyor. Kontrol noktasından ileri gidemiyorum. Aynı yerde olmamıza rağmen kontrol noktası beni sevgilim Suzanne’den ayırıyor. Ama aynı Kanadalı yazar ve şarkıcı Leonard Cohen’ın şarkısında olduğu gibi onunla birlikte seyahat etmek istiyorum. Nereye gittiğimin bir önemi yok.

Zaman su gibi aktı. Ve 10 gün göz açıp kapayana kadar geçti. Oysa Sabiha Gökçen Havalimanı’ndan onu alışımı daha dün gibi hatırlıyorum. İçim kıpır kıpırdı. Birlikte neler yapacaktık neler. Ama zamanımız yetmiyor. Suzanne’le ne kadar zaman geçirirsem geçireyim kısa geliyor. Galiba her ölüm gibi her veda da erken. Ama gördüğüm her güzellikte hep o var. Ve kokusu hâlâ yatağımda ve yastığımda. Kokusuna tutunup onu İstanbul’da somutlaştırıyorum. Etrafıma baktığımda Suzanne’ı görüyorum. Kadınları ona benzetiyorum.

Yaşlı amcanın fotoğraflarını çektiği çift, pasaport kontrollerini yaptırdıktan sonra kalabalığın arasında gözden kayboldu. Bense aynı yönetmenliğini Tunç Başaran’ın yaptığı 1989 tarihli “Uçurtmayı Vurmasınlar” filmindeki gibi düşsel uçurtmalar uçuruyorum. Yakında bir gün uçurtmadan bir kuşun kanadında uçup Fransa’ya sevgilim Suzanne’nin yanına gelmeyi umarak.