Annecim seni çok seviyorum. Bugüne kadar seni istemeden de olsa üzdüğüm tüm zamanlar için çok çok ama çok özür diliyorum. Siz siz olun annenizin ahını almayın... Valla...

Nerden çıktı şimdi bu diyeceksiniz. Ben zor bir bebek daha sonrasında da çocukmuşum. Bebekken durmaksızın ağlarmışım bu yüzden annem-babam beni her cuma doktora götürürmüş. Doktorda bu çocuğun hiçbir şeyi yok diyerek eve gönderirmiş. Sabaha kadar ağlamalarım yüzünden sabah işe gidecek olan annemi doğru düzgün uyutmazmışım. 

Zaman zaman annem iş yerinde masasında uyuyakalırmış, şefi bırakın uyusun anlaşılan gece Sedef uyutmamış dermiş. Beni sallamaktan bileklerinden kemikler fırlamış, evde, şehirler arası otobüste, belediye otobüsünde bile. İnsanlar bu çocuğun nesi var diye gelirmiş yanımıza.

Yemek yeme konusunda da hep zorlamışım annemi. Evde pilav varsa makarna, makarna varsa pilav ister sonrada ikisini de yemezmişim. Karpuz diye tutturmuşum tabii mevsimi olmayan bir zamanda. Bana karpuz alabilmek için babam neredeyse tüm maaşını vermiş, sonuç karpuz kelek çıkmış. Kendimi bildiğim zamanlarda ise kıyma yemediğimi hatırlıyorum. Kıymalı yemeklerin tüm kıyma tanelerini üşenmeden tek tek ayıklayıp yerdim. 

Hatta bir keresinde halamın kızıyla bana bir tabağa kıymalı patates koymuşlar, ben patateslerini o da kıymalarını yemişti. Şimdi bu konu nereden açıldı derseniz “Armut dibine düştü” de ondan. Ah annecim ah seni ne kadar zorladığımı ancak şimdi anlıyorum. 

Mete bebekliğini çok kolay geçirmedi. Haftada en az iki kez doktora gidiyorduk, dört kez gittiğimiz haftalar bile oldu. Minik bir örnek vereyim, cumartesi günü doktora gitmişiz Mete'de fıtık falan yok, pazartesi başka bir hastaneye başka bir doktora gitmişiz doktor soruyor: bu fıtık ne zaman çıktı? Fıtık ameliyatı olacağız. Geçirdiğimiz idrar yolu enfeksiyonları yüzünden aradan da bayağı zaman geçmiş, yani biz o fıtıkla bir süre yaşamışız. Sabah ameliyata gideceğiz gece yatmadan Mete'ye banyo yaptıralım diyoruz. Bir bakmışız fıtık fırlamış geri girmiyor. Haydiii gece acile git. Konu konuyu açıyor. Her doktor başka bir konuya takılıyor. Mesela ben doktora “bu fıtık niye oldu” diyorum o bana “boşver şimdi fıtığı, hallederiz; bu çocuk neden yemek yemiyor” diyor. 

Aynı doktorla ilk tanışmamız, odasındayız, bizim elimizde biberon, Mete'ye mama yedirmeye çalışıyoruz, 30 cc mama. Doktor "niye o kadar az yaptınız?" diyor, biz "yemiyor da ondan" diyoruz. Normalde Mete 30 cc mamayı 45 dakikada bitiriyor. Bizim bir defterimiz var saat kaçta ne kadar mama yedi ne kadar sürede yedi not ettiğimiz. Doktor sordu ya, Mete bizi mahçup ediyor, mamasını doktorun yanında şıp diye bitiriyor. Babası koşup yeni mama hazırlıyor.

Başka bir gün yine aynı hastanede doktor bizi yenidoğan yoğun bakımında bulunan bir beslenme hemşiresinin yanına gönderiyor. Hemşire, evde yine yemeyen Mete'ye hayatında hiç yemediği kadar mama yediriyor. Doktor geliyor, "aman daha fazla yedirmeyin kusmasın" diyor, hemşire dayanamıyor bir o kadar daha mama yediriyor. Mama bizim mamamız zaten ama orada yedirdikleri biberonu ve emziğini yanımıza veriyorlar bize, belki bulamayız diye. Eve geliyoruz herzamanki gibi Mete yine yemiyor. Ertesi gün hemşire beni arıyor nasıl oldunuz, yemeğini yedi mi Mete diye, ben beceremiyorum herhalde yarın sizin yanınıza gelsem bütün gün yanınızda durup beslesem. Yanlış mı yapıyorum acaba siz bir baksanız diyorum. Tamam diyor. Sabah sabah eşim bizi Nişantaşına götürüyor kendisi Kartal'da çalışıyor.

Bu bahsettiğim Mete'nin 2 aylık olduğu zamanlar günümüze gelelim. Adama mantı yedirirsin, adam mantının hamurunu yutar kıymasını yanaklarında biriktirir. Bakınız: bendeniz armut dibi... 

Tahmin edeceğiniz gibi şu günlerde bizim evde yemek yeme krizleri baş gösteriyor ama sadece evde. Mete okula gidiyor. Okulda sabah kahvaltısı, öğle yemeği ve ikindi kahvaltısı yiyor. Öğretmenine soruyorum. "Mete yemek yerken mızmızlanıyor mu? Ağzında tutuyor mu yemeklerini?" Evet sıkı durun cevap geliyor “Kıtlıktan çıkmış gibi yiyiyor.” durun durun daha bitmedi, “Meyve saati gelince gözü dönüyor, 'annen sana evde hiç meyve vermiyor mu?' diyorum.” 

Beni gözünüzün önünde canlandırın bir an, "bittiğin an" mı desem sevinsem mi bilemiyorum. Çocuk yemek yiyor işte sevinmem lazım değil mi? Yoksa evdeki kıtlık durumuna üzülsem mi... Yok valla öğretmeni doğru söylüyor gözümle gördüm. Mete önündeki yemeği bitirdi, tabağını aldılar. Yanındaki çocuğun kaşığını aldı ve onun yemeğini yemeye başladı. "Lakin bu geçen seneydi" diyor babası. Şimdi bu hafta "baskın basanındır" yapacağım.

Bu durum sadece okulda geçerli değil. Örnekse bu hafta sonu minik misafirimiz Uğurcan gelmiş. Tabaklarına köfte koymuşuz minik adamların benimkisi nazlanıyor. Sonra Uğurcan, Mete'ye köfte yedirmeye başlıyor. Benimkisi yiyor, Uğurcan da yediriyor. Tabaktaki köfte sayısı 2, biten köfte sayısı ise 1. Sonra bahçeye çıkıyoruz, bahçedeki çocuklar Mete'ye kuru ekmek veriyor benimkisi yine yiyiyor. "Oğlum hadi eve gidelim" diyorsun, yok beyefendi kuru emek yiyecek daha. Tabii konumuz sadece yemek dondurmaymış, limonataymış diğer abur cuburmuş nazlanılmadan mideye indiriliyor.

Bu hafta size içimi döktüm, tarife yer kalmadı. Size minik adamların limonata keyfiyle veda edeyim.