Bu hafta insanlara karşı çok ön yargılı olduğuma kanaat getirdim. Öyle az buz değil, çok. İnsanları sandığımdan daha da az seviyormuşum ve tüm inancımı kaybetmişim. Bunu iyice anladım. Lüzumsuz linç yememek için (çünkü yaparlar) her detayı, hepsini anlatmayacağım elbette ama biraz paylaşmadan durmam da mümkün değil.

Uzun hafta sonu tatili verdik kendimize ve Cumadan “şehre “ndik”. Sonrasında şehirde yaşayan şanslı ölümsüzler gibi toplu taşımanın imkanlarından faydalanmaya başladık. Biliyorsunuz Bahçeşehir’de metro/metrobüs falan yok, sadece otobüs var. Neyse…

Metroya bindik ve bir baktım bir kadın kucağında köpeği. İnanılmaz gerildim birisi kadını rahatsız edecek diye. “Vay niye hayvanla biniyon” falan yapıp kadını ve köpeği gerecekler diye kadını göz hapsine aldım. Hani biri gık dese hemen karışıcam ama kimse oralı olmadı. Kadın metrodan inene kadar gerildim, Allahtan korktuğum başımıza gelmedi ve sadece ben gerildiğimle kaldım. Çok şükür!

Sokakta yürüyoruz, arkamda çok yakın yürüyen birini hissettim, kesin biri bir itlik yapacak diye bir döndüm bir tane Koreli turist. Çocuk benden daha fazla korkup nasıl hızlanıp uzaklaşacağını bilemedi ama kalbim ağzıma geldi. Yok yere tansiyonum fırladı, çok şükür!

Oturduğumuz barda birden sesler yükseldi, hah dedim birileri birilerini vuracak yine, ödüm koptu, doğumgünü sürpriziymiş. Olaysız bir şekilde atlattık burayı da çok şükür!

Arkamdan bir kadın omzumu tuttu, dedim sırasını falan aldım herhalde kavga edicez şimdi, hazırlandım azarlamak üzere farkında değilim falan diye, “çantanız açık kalmış” dedi. 

Bu kez dedim eyvah kesin soyuldum, çok şükür her şey içindeydi. 

Kedi bağırtısı duydum, biri bir şey mi yapıyor diye gittim baktım, kedi başka bir kediye kızıyormuş. 

Metroda karşımızdaki oğlan ve kız sarıldılar, tamam dedim bunlara biri kesin laf eder, ederse de ben koruyacağım mutlaka gençleri, kimse dönüp bakmadı bile.  Çok şükür.

Bu hafta sonu dışarda bir tatsızlık yaşamadığım halde yaşama ihtimalimi çok inanarak hissetmekten pert olmuş şekilde döndüm eve. Yorulmadan yorularak. 

Bazen kötüye o kadar inanıyoruz ki, boşuna geriliyoruz. Ha kimse sanmasın ki hümanizme bağlıycam buradan, yok öyle bir şey. Yine biri arkamdan yakın yürüse n’oluyor diye dönerim, kedi sesi duysam biri bir şey mi yapıyor diye bakarım, insanlara inanmıyorum ben. O öyle bir hafta sonuyla iyileşebilecek bir yara değil bu.

Ancak kendi kendime şöyle düşündüm. Temkinli olmak güzel bir şey ama olay başına gelmeden de kendini yıpratmaya gerek var mı? Sürekli en kötüyü düşünmek ne kadar da yorucu. Biliyorum hayal kırıklığı daha çok tatsız ama yine de anın tadını çıkarabilmek için biraz daha rahat olmakta fayda var sanki.

Evet, kötü insanlar var ve evet başımıza kötü şeyler de gelebilir ama sürekli bu kötüye hazırlıklı olmak için iyinin tadını çıkaramamak da kendimize haksızlık biraz. Çünkü kötünün keyfinde, sen gerildiğinle kalıyorsun sadece.

Temkini elden bırakma ama kendini de çok yorma, yıpratma demek istedim sana bu hafta sevgili okur. Hayat kısa, yaşamana bak. Başımıza gelince geriliriz ne dersin? Kimbilir, belki gelmez bile…

Çok güzel bir hafta dilerim.

xxx

Not: Yazılarımla yeni tanışanlar için bu not (bu notu zaman zaman ekliyorum araya mecburen). Ben yazılarımı konuşma diliyle yazıyorum. Bu çok uzun yıllardır bu şekilde. Newsweek Türkiye’de köşe yazıyordum orada da böyleydi, Hürriyet’te yazıyordum orada da böyleydi, hep böyle oldu. Bu yeni bir durum değil siz benim yazılarımı yeni okumaya başladınız sadece. Bu sebeple “yapıcam değil yapacağım” diye bana düzeltme göndermekle uğraşmayınız, o benim için yaklaşık 20 senedir “yapıcam”.

DÜZENLİ OLARAK KÖŞE YAZILARIMI TAKİP EDEBİLMEK VE YAZI ARŞİVİM İÇİN:

www.mehtaperel.com 

www.mehtaperel.wordpress.com

www.mehtaperelarsivyazilari.wordpress.com

www.instagram.com/mehtaperel

X.com (twitter)/mehtaperel

Bu adreslere de eliniz alışsın, favorilerinize kaydedin hatta, siteler çöküyor, server'lar kapanıyor, yazılımlara bug giriyor, sonuçta internette yazdığımızdan adresler kapanabiliyor. Sonra aramayın nerde bu kadın diye, ben her pazartesi üstteki üç mehtap'lı adreste yazılarımı güncelliyorum)