Akıl, bir başkasının aklının nasıl bu kadar “yanlış” çalışabildiğini idrak ettiğinde tutulur…

Facebook’ta bir arkadaşın “like” ettiği yani beğendiği bir paylaşım üzerine aklım durdu.

Bu paylaşımda, 10 Kasım sebebiyle Atatürk’ün adını çok duymanın verdiği hınçla, Atatürk’ün adı üzerinde Türkler’in babası olduğu, Kürt’ten, Laz’dan, Çerkez’den Atatürk’ü sevmesinin nasıl beklenebilir olduğunu bir türlü neden anlayamadıkları!! soruluyordu.

30 yaşlarında olduğunu öğrendiğim bu gencin bilgisizliği beni dehşete düşürdü. Öncelikle Türk’ün alternatifinin Kürt, Türk, Çerkez vb… olduklarını düşünüyordu. Bahsettiği Kürt, Türk, Çerkez birer alt kimliktir. Çerkez Milleti, Laz Milleti diye bir şey olması söz konusu değildir. Alt kimlikleri ve halkı millet kılan üst kimliği birbirine karıştırmıştı.

İkinci olarak, bahsettiği gibi Atatürk yalnızca Türkler’in değil, ki Türklük’ten anladığının da ne kadar yanlış olduğunu bir üst paragrafta açıklayabildiğimi düşünmek isterim, kendisini Türk olarak kabul eden herkesin atasıdır. Atatürk’le birlikte Türklüğün tanımını yapan ve Türk milliyetçiliğini bir düşünce sistemi haline getiren Ziya Gökalp, Diyarbakır doğumludur. Ve şudur: “Kendini Türk olarak kabul eden herkes Türk’tür.” Bakın, bu tanımda dil, din, kültür ve diğer tüm unsurlar ihraç edilmiştir. Çünkü insan dilini bilmediği, dinini paylaşmadığı bir yere de kendini ait hissedebilir. Bize karşımızdaki “insan”ı gösteren başka bir ifadeyle karşımızdaki insanın nasıl bir insan olduğunu gösteren sahip oldukları değil edindikleridir, geçtikleri ve seçtikleridir. Çünkü o kişinin iradesini, inançlarını kendinden sahip oldukları değil çünkü bunlar kendiliğindendir; edindikleri, seçtikleri ve tercih etmedikleri gösterir. Çünkü bunlar kendindendir.

Birliktelik, insanların sahip olduklarından kaynaklanan benzerlik değil, seçtiklerinin - tercih ettiklerinin yarattığı hemhalliktir. Dolayısıyla “biz, bize benzemeyiz” yalnızca. O da bize benzeyebilir, öbürü de. Bizden olmayan da benzeyebilir bize! Çünkü benzerlik sahip olduklarımızla değil, tercih ettiklerimizledir!

Bir başka sefer aklım tutulduğunda ben birileriyle oturuyordum. Oturduğumuz kafede duvarda Atatürk’ün bir sözü çerçeve içinde asılıydı. Benim bu, söz konusu duvara sırtım dönüktü. Karşımda oturan kişi bu sözü okumuş olacak ki “Şuna bak, ne megolamanca bir söz…” diye başladı, devamını hatırlamıyorum, o esnada aklım dalını parçaladı çünkü bir dal, ağacını kötülüyordu!

“Beni övme sözlerini bırakınız; gelecek için neler yapacağız, onları söyleyiniz” diyen bir kişi kendindelikle geçmiştir kendinden. Kendinden geçmiştir, egosunu tatmin için ihtiyaç duyduğu şeyler, sözler değildir zaten egosunun da tatmini, ihtiyacı değildir. Kendindelikle, kendinden geçmiştir. Ancak kendini, aklını karıştırma, içini acıtma pahasına iç-dış, ters-yüz etmiş biri egosunu alt edebilir.

Minnet, rahatsız edici bir duygudur aslında. Engin yürekler ancak minnet duyabilir. Minnet duyulan karşısında “az” kalınmıştır çünkü bir zamanlar. Belki de bu yüzdendir insanın minnet borçlu olduklarını uzaklarında tutma ve/veya üzme eğilimi… Hatırlatmasınlar kendi hatrında ağır olanı, bir zamanlar neye, ne kadar “az” kaldığını ve o zamanlar ancak minnet duyulanla çoğalabildiğini…

Atatürk'ü eleştirme, O'nun hakkında olumsuz fikir sahibi olma gafletinde ve bunu söyleme cüretinde bulunanlar unutmamalılar ki bunu yapabiliyor olmalarını da Atatürk'e borçlular. O olmasaydı, fikirleri sorulmaz, esameleri okunmaz, ortamda olmazlardı.

Olmaz! Ağacını yuhalayan dala, tutunulmaz. Rüzgar ki dalı da ağacı da tanır şimdi fısıldadığı kimi dallar ağacına çekilmiş kılıç! Ağaç kökünden sökülmedikçe kökü, kılıç dallarına kalkan. Biz bileyelim daha kılıcı dalla, köke de uzanıyor bileyenler dalı kılıçla!