Çocuğunuz, iç güdülerine güvenmeyi öğrenmek için öncelikle kendisini olduğu gibikabuledebilme yeteneğine ihtiyaç duyacaktır. Aynı şey yetişkinler için de geçerlidir. Kendini kabullenme, iyi arkadaşlıklar kurmak için de anahtar vazifesi görür. 

Başkalarına uymaya çalışmak çoğumuz için doğal bir eğilimdir. Ancak bu eğilim bazen kişiliklerimiz, ahlaki değerlerimiz ya da dürüstlüğümüz pahasına sürer. Üstelik ilişkimiz bittiğinde kendimizi değersiz hissedebiliriz. Çocuğunuz ister sessiz veya dışa dönük, isterse de farklı ya da sıradan olsun, ‘kendisi olmak’ duygusunu besleyecek şeylere ihtiyaç duyar. Bu duygusunu beslediği sürece de sadece kendine güvenini artırmakla kalmaz, karşısındakinin kişiliğinin farkında olmayı ve ona değer vermeyi de öğrenir.   

Çocuğunuz kim olduğunukabulettiği ve kendisinden mutlu olduğu sürece kişiliğini onaylayacak arkadaşlıklar kuracaktır. Çocuğunuzun kişiliğini geliştirmek için, ona kendi anlamlarıyla karşılık vermekle kendi bakış açımız arasında ince bir denge kurmak gerekir. Aksi takdirde bu dengesizlik daha sonra ona çok sıkıntı verecektir.

Örneğin çocuğunuz sessiz, düşünceli ve biraz da utangaçsa, “hadi silkelen, kendine gel” gibi içi içine sığmayan bir yaklaşım onun özsaygısına ve size duyduğu güvene zarar verebilir.   Böyle bir durumda daha sakin ve yumuşak yaklaşmak çok daha uygundur. Ancak çocuğunuzun kimi zaman kendine gülmekle ilgili bir sorunu varsa ‘kendini küçük görme sanatı’nı öğrenmesi için ona azıcık bir destek vermek yanlış olmaz.

Bunun için izlenebilecek en iyi yol işleri biraz arapsaçına çevirdiğinizde bazen kendinizle dalga geçebilmektir. O sırada çocuğunuzla aranızda yaşananlarla ilgili bir karşılaştırma yapabilirseniz daha da iyi olur. Şöyle bir ifade buna iyi bir örnek olabilir: “Şu yaşlı sakar parmaklarıma bak. Üstelik çok da büyükler. Bir tabağı masaya götürecek kadar bile tutamadım. İddiaya girerim sen bunu dökmeden yapabilirdin.” 

Kendimize gülebilme yeteneği aldığımız riskler sonucu da oluşabilir. Risk almak kendine yeterli olmanın bir parçasıdır. Diyelim ki çocuğunuz daha önce hiç buz pateni yapmayı denememiş olsun. Arkadaşlarının da onu buz patenine davet ettiğini düşünelim. Burada büyük ihtimalle buzun üstünde ayakta durmayı öğrenene kadar birçok kez düşecektir. O halde, ilk kez buzda kayan birinin böyle bir duruma düşeceğini kabul etmelidir.

Eğerkendisinin ve sınırlarının farkında olursa ve bu anlamda kendisiyle dalga geçmeyi başarabilirse, önemli bir deneyim kazanacaktır. Muhtemelen ilk fırsatta kaymayı yeniden deneyecek ve arkadaşlarının takdirini alacaktır. Çocuğunuzun böyle davranabilmesi arkadaşları tarafından da hoş karşılanacaktır. Çocuğunuz tarafından dalga geçilmeyeceğini öğrendikleri için onunla birlikte olmaktan keyif alacaklardır.

Öte yandan çocuğunuz hata yaptığında sinirlenir ya da üzülürse, bu buluşmayı büyük bir üzüntüyle terk edecektir. Böyle bir durumda da diğer çocukların gözünde eğlenmeyi bilmeyen ve onlar hata yaptıklarında yardımcı olmayacak bir insan izlenimi bırakacaktır. Fırsat bulduğunuz her zaman çocuğunuza, kendiyle dalga geçme sanatının eninde sonunda ona arkadaşlar kazandırabileceği mesajını verin.