“Theodore, Cathrine’nin gözlerinin içine baktı, kadının saçını kulağının arkasına itti ve kulağına eğilip ondan hoşlandığını söyledi. Cathrine’nin gülümsediğini hissetti. Adam kadının mutluluğundan dolayı kendini daha az suçlu hissettiğini fark etti ve iki gün sonra tekrar yalan söyledi.”

Her zaman ilk söylenen yalan küçük, basit ve genellikle karşınızdaki için söylenmez mi? Kırılmasınlar, üzülmesinler, gerçekler sıcak demir gibi canlarını yakmasın diye. Oysaki cehenneme giden yol iyi niyet taşlarıyla döşenmemiş miydi? Evet, kimse kabul etmese de herkes yalan söyler, hem de on dakikalık bir konuşmada ortalama üç yalan söyler. Ne korkunç bir istatistik… Çoğu yalan “beyaz, pembe” sıfatlarını alıyor. Renkleri dahi yalana alet ediyoruz. Belki de yalan söylediğimiz kadar da duymak istiyoruz. ” Bugün nasıl görünüyorum? Bu elbise yakışmış mı? Pantolon biraz bollaştı sanki. Saçımın şu kısmı hafif açılmış mı? ” gibi. Belki de sürekli dış görünüşümüz ve iç dünyamızla ilgili bir onay bekleme halinde olduğumuzdan dolayı mı? Yoksa beğenilmek ve sevilmek için mi?

Yeni doğum yapan arkadaşınızı ziyaretine gittiğinizi düşünün ve arkadaşınız işte benim güzel bebeğim diyor, sizin aklınızdan ise bebeğin ne kadar patates suratlı olduğu geçiyor. Kaçımız aklından geçeni söylüyor? Ya da en iyi arkadaşınız sizi sevgilisiyle tanıştırdı ve o insanı ne kadar sevdiğini, güvendiğini vb. anlatmaya başladı. Siz tipi görür görmez ondan hoşlanmadınız ve hatta arkadaşınıza yakıştırmadınız. Ama ne diyorsunuz: "Ah canım, ne kadar yakıştınız birbirinize..." Yalan söylediğimiz insanlar da aslında bu yalanları duymak ister.

Açıkçası yalan, işimize geliyor ve hatta işimize yarıyor. Karşımızdaki insanı yönlendirmek veya kandırmak adına gerçekleri manipüle ediyoruz. Rengi verilmemiş olsa da o “kara yalanlar” insanların sizi sevmesine, güvenmesine sebep olanlardır. İlişki başlatan türden olan yalanlar, bu illa aşk ilişkisi olmak zorunda da değil her türlü ilişkiden bahsediyoruz burada, arkadaşlık, dostluk, iş. Burada sadece yalan söylemiyorsunuz aslında hırsızlık yapıyorsunuz. Asla geri veremeyeceğiniz ve hiçbir bedelle ödeyemeyeceğiniz saniyelerini, dakikalarını çalıyorsunuz karşınızdaki insanın ve ne acı ki birçok insan nefes almak kadar rahat yalan söyleyebiliyor. Cathrine’e yazık değil mi? Kim bilir o ilk yalanı duyduğunda ne hayaller kurmuştur. Aldatmaya yönelik yalanlar ufak bir taneyle başlar ve aynı küçük bir kartopunun çığa dönüşmesi gibi büyür, büyür ve altından kalkılamayacak hale gelir.

İyi yalan söylemek akıllı işi bana sorarsanız, hafızanızın çok sağlam olması gerekiyor. Kime ne yalanını, ne zaman ve ne için söylediğinizi hatırlamanız lazım. Çünkü yalancı ve yalanla ile ilgili büyük bir çelişki var: Gizlilik (ve alçaklık ) esas olan burada. Açık vermediğiniz sürece adınız doğrucu olarak biliniyor.

Bu arada fark ettim ki en çok yalan söylediğimiz insanı belirtmeyi unuttum yazımda. Hayır, aileniz değil, yo hayır sevgiliniz ya da eşiniz de değil, bir aynanın karşısına geçer misiniz lütfen? İşte en büyük enayiyle ve aldatıcıyla tanıştırmak istiyorum sizi.