Bu bizim üçüncü ev taşıma operasyonumuz olacaktı. Birincisinde karı-koca iki kişiydik ve pek az eşyamız vardı. İkincisi Hira bebekkendi ve eşya sayısı nispeten artmıştı... Bu üçüncü ve son taşınmamız ise, kadroya eklenen 4. minik üyemiz (Mina cadısı) ve evin her bir metrekaresini sarmaşık arsızlığıyla istila etmiş irili ufaklı möble (bkz. Emlakçıca sözlük) yüzünden hayli güç olacağa benziyordu ve öyle de oldu...

Biz aslında eşya sevmeyen bir çiftiz sevgili okur. Özellikle de ben. Aslında birçok eve kıyasla bomboş sayılabilecek bir evimiz olmasına rağmen, taşınmadan birkaç hafta önce durup şöyle bir baktığımda resmen ruhum daraldı. Saksağan misali; gözümüze hoş gelen yahut kullanabileceğimizi düşündüğümüz ne kaddar lüzumsuz eşya varsa kapıp eve getirmişiz sanki. O an evi, içindeki her şeyle birlikte dev bir çöp poşetine koyup atasım geldi!

Yaptım da... Evin yarısını çöpe, kullanılabilir durumda olan diğer yarısını ise ihtiyaç sahibi kimselere ulaştırılmak üzere dağıttım. Beyaz eşya, üç beş parça döşek, kıyafetler, kitaplar ve fotoğraflar dışında gerçekten pek az şey bıraktım geriye. Ve “azalmanın” o dayanılmaz hafifliği... Konu rahatlamaksa; ‘tuvalete çıkmak’la yarışır bu duygu, öyle diyeyim. Eşyalarının hükümranlığı altında inim inim inleyen tüm dostlara da bu vesileyle tavsiye edeyim...

Velhasıl, taşınma günü geldi çattı.

Ben her önemli gün (kızların doğumu, düğün, sınav vb.) arifesinde olduğu gibi sabaha kadar uyuyamadım. Ertesi sabah, kargalar b*kuyla, bense rafların birinde bulduğum bir parça çikolatayla kahvaltı ederken, nakliye ekibi zili öttürdü...

Sonrası bir hareket, bir başı kesik tavuk olup sağa sola koşturma durumu, bir kaos...

3-4 saat sonra artık yeni evimizin salonundaydık. Birbirinin üstüne devrilmiş kocaman siyah poşetlerin ve gelişigüzel bırakılmış kolilerin arasına oturmuş; “Yahu ben daha geçenlerde dünya kadar eşya çıkarmadım mı elden? Bunca kalabalık da neyin nesi?!” diye sinirli sinirli kafamı kaşırken sızıp kalmışım. Gözlerim yarı açık, derin bir kımıltısızlık içinde... Kendime geldiğimde ve sonrasında hiç de iyi hissetmediğimi hatırlıyorum. O duyguyu bilirsiniz. “Nereden başlıycam? Şu haliyle dükkan deposudan başka birşeye benzemeyen bu ev müsveddesini nasıl ‘hom sivit hom’a dönüştürücem? Ben buna muktedir miyim ki? Yüce Allahım sen bana yardım et! Yok yok, iyisi mi sen benim canımı al...” karamsarlığı, endişesi, ümitsizliği...

Öyle böyle derken ikinci günün sabahına uyandık...

Bir önceki günün aksine gayet mutlu ve enerjik, bir yandan gerdanımı kıra kıra “su gelir güldüüüür güldür, gel de yar beni güldüüüür..” türküsünü mırıldanıp, bir yandan elimde toz bezi; keyifli keyifli eşyaları yerleştirmekte iken, kapı zili çaldı...

Kapıyı açmamla, apartman görevlimiz Rıfat’ın, o ana dek nefesini tutuyormuşcasına olanları suratıma püskürmesi bir oldu. Bizim daireden bizim altımızdaki ve onun bir altındaki daireye şoldur şoldur su aktığını, o yüzden acilen su vanamızı kapatmamız gerektiğini, konuyla ilgili ev sahibemizle ve onun vekili avukat hanımla irtibata geçildiğini, 1-2 güne evimize usta gönderileceğini ve işşşallah bu sorunun halledileceğini anlatıp alelacele gitti. İki dakika öncesinde sesimi yaka yaka, pür neşe icra ettiğim türkünün böylesi bir kehanete delalet olduğunu nereden bilebilirdim...

Sonrası öfke, sonrası bolca küfür, sonrası sefalet...

Deli gibi terlemiş ve şu malum yaz sıcağında adamakıllı aroması çıkmış olan biz Işıkgiller, birkaç saat içinde sırtımızda çıkınlarımız, ince ince tüterek bekar bir arkadaşımızın evine yollandık. (O gece çocukcağızın evini Galatasaray Hamamına çevirdiğimiz yetmiyormuş gibi, mutfağındaki kuru sulu bilumum gıdayı da talan ettik.) Güya o akşam harıl harıl ev düzüp yorgunlukların en tatlısına gark olduktan sonra, ılık duşlarımızı alıp balkoncağızımızda kahve sefası yapacaktık...

Telli duvaklı gelinliğiyle yeni sakinlerini koynuna almayı beklerken, usta olacak o mendeburların tecavüzüne uğrayan caaanım evimin dili olsa da konuşsa. Belki de ilk bize söverdi; “Hep sizin yüzünüzden! Uğursuz musunuz nesiniz lan! Defolun gidin içimden!”diye, bilemiyorum... Bildiğim birşey var; o da biricik 3 oda 1 salonumun günlerdir gün yüzü görmediği... Yanlış takılan lavabo bataryaları, çıplak çekiçle tak taklanıp çatlatılan kapı kasaları, kaynak yapılırken lekelenen camlar, zedelenen taze badanalar, sallapati yapılan tesisat işlerinin kaçınılmaz sonucu olan; orasından burasından su sızdıran/damlatan/fışkırtan borular... Çektiği çilenin bini bir para garibimin.

Bu arada, iki büyük mobilya-dekorasyon şirketiyle çok ciddi sorunlar ve dizi dizi şakak attıran tartışmalar yaşadık. Biri şu köftesiyle meşhur, dünyanın dört bir yanına şube açıp duran Avrupalı şirket. Bildin? Diğeri ise onun kötü bir Türk versiyonu olan yine bir başka büyük şirket. Koyunun erkeğine ne denir? Hah. Denizde ne sektiririz? Hah. Birleştirip oku şimdi. O işte. Birincisinin kargo hizmeti, ikincisinin kargo, nakliye, montaj, satış; cümle hizmeti BERBAT. Mümkünse bulaşmayın, ola ki bulaştınız; çok ama çok dikkatli olun. Her aşamada denetleyin. İsteklerinizin doğru anlaşıldığından emin olmak için defalarca teyit ettirin. Asla ve kat’a kendi hallerine bırakmayın. Sizi dinliyormuş gibi yapıp, aslında eltisinin düğününde ne giyeceğini düşünen kasiyer kızın eline çaktırmadan toplu iğne batırın. Çekinmeyin. Biz çektik siz çekmeyin...

Ha bir de,

Çok mecbur kalmadıkça taşınmayın.

Esenlikle efenim...