Eskiden öyle on gün öncesinden planlanmazdı gece dışarı çıkmalar. Çıkılır, eğlenilirdi. Zaten hep dışarılardaydık. Gidilen, müdavimi olduğumuz yerler vardı, zaten birileri hep oradaydı. Yalnız bile gitsen yalnız kalmazdın, hep tanıdıklar olurdu. Ama şimdi öyle mi? Kırk yılda bir gece programı yapılıyor, günler öncesinden sözleşiliyor, herkes çok meşgul ve yoğun olduğundan, ortak bir gün bulmak giderek güçleşiyor. Kaprisimiz de bol artık, aman çok kalabalık olmasın, araba başımıza dert olmasın, itiş kakışı olmayan, kokteylleri başarılı bir yer olsun. Zaten çaptan düşmüşüz epey, gidilecek popüler mekanlardan bile bir haberiz.

Çok kafam bozuluyor bu duruma... Takığım biraz. Böyle olmak, yaşlı olmak gibi geliyor. Sanki bir daha eski günleri yakalayamama kuşkusu hep içimde. İşte bu gazla, geçenlerde işim erken bitince eve dönmek yerine akşam trafiğinde, hanidir gitmek istediğim Nişantaşı barlarından birine gitmek düştü aklıma. Aradım yakın çevredeki arkadaşlarımı. Birinin toplantısı uzayacakmış, biri kızının proje ödevine yardım edecekmiş, biri çok yorgun biri de gecikmiş saç boyasını yaptırmak zorundaymış. Israrlarım para etmeyince, bu kadar gitmeye hırs yapmışken eve dönmeyi de gözüm yemeyince, giderim canım, yalnız da giderim ne var bunda moduna bağladım. Bir yandan hızlı adımlarla yürürken, bir yandan kendimi cesaretlendiriyorum. Ne var canım bunda, tek başına bir kadın gidemez mi bara? Bir iki atıştırmalığın yanında içkimi de söyler, keyfime bakarım. Etrafımı seyreder belki sohbet edecek arkadaş bile bulurum. Hem belki tanıdık birileri ile karşılaşırım...

O iş öyle değilmiş. Girdim bardan içeri, henüz çok kalabalık saatleri değil mekanın, bütün gözler kapıya çevrildi. Bir iki saniye sonra herkes kendi havasına geri döndü. Bar taburelerinden birine yerleştim sanki barmene yakın olursam daha iyi olurmuş gibi. Barmen, o filmlerdeki cana yakın, konuşkan barmenlerden biri değil. Siparişimi aldı, döndü gitti. Yalnızım şimdi, önümde kadehim, etrafımda birbiri ile konuşan insanlar. Başımı kaldırıp, çevreme baktığımda üzerimde meraklı bakışlar.

Fazla alternatif yok; ya arkadaşlarını bekliyorsun, ya ekildin ya da bardan adam kaldırmaya geldin. Arkadaşını bekleme süresini aştığımdan, ya ekilmiş ezik kadını oynayacağım ya da seksi kadın pozuna girmem lazım. İkincisi pratik ister öyle bir anda benim bünyeden doğaçlama çıkmaz. E ne yapacağım ben şimdi, ezik mi olacağım? Yok tabii, dik tut kuyruğu, içkini yudumla, belki bir-iki tanıdık görürsün...

Göremedim, hiç tanıdık göremedim o gece. Aranıyormuş gibi görünmemek için tüm ciddiyetimle bir süre daha oturdum. Ama hiç rahat edemedim. Daha doğrusu hiç eğlenmedim. Halbuki eskiden, ne güzel çıkardım tek başıma, ne çok eğlenirdim o bardan bu bara gezerken. Hafif küskün, hesabı ödeyip, ceketimi, çantamı alıp kapıya yöneldim. Çıkarken bakmıyorlar bu defa. Arayıp da, gelmeye razı edemediğim arkadaşlarımı anarak arabama yürüdüm. Bir kere daha düşündüm, her ne yaşayıp zevk alıyorsan, o zevk hep o anda gizli. Olmuyor zorlama zevkler.

Ertesi gün hikayeyi biraz değiştirerek anlattım tabii. Barmenin bitmez ilgisi, içki ısmarlayan adam, tanışıp çok eğlendiğim iki kadın vardı yeni hikayemde.