Küstüm ben…
Bugün doktor amcaya gittik yine…
Bu kaçıncı doktor amca bilmiyorum…
Beni sürekli doktora götürüyorlar…
Biri var, onu hiç sevmiyorum… Aşı yapıyor bana… Çok canımı acıtıyor.
Sevmiyorum onu…
Zaten ne zaman ona gittiğimizi anlarsam başlıyorum ağlamaya…
Tuhaf bir zili var… O sesi duydum mu anlıyorum… Yine canım yanacak…
Aslında annem-babam bundan çok hoşlanıyorlar… “Doktora geldiğimizi nasıl da anladı ama...” diye… Nasıl da anladı yine aşı olacağını diyorlar…
Mutlu oluyorlar…
Hayret ediyorlar daha doğrusu…
Ama bugün gittiğimiz doktor aşı yapmadı.
Zaten bazı doktorlar aşı yapmıyorlar… Annem-babamla konuşuyorlar…
Neden yemediğimi soruyor annem onlara… Doktora giderken her defasında çok umutlanıyor, sonra onun da bu sorunu çözemediğini söylüyor. Herkesle ama herkesle bu konuyu konuşuyor.
Annemin bütün arkadaşları anneme yardımcı olmaya çalışıyorlar.
Herkes bir doktor adı söylüyor.
Haaadi biz de gidiyoruz ona...
Bir daha bir daha...
Sürekli biz doktorlara gidiyoruz...
Her doktora neden yemediğimi soruyorlar...
Ama anlamıyorum...
Soruyorlar ama bana yine eskisi gibi davranıyorlar... Bir şey değişmiyor...
Sorunumuz şu: ben yemek yemiyorum....
Babam bıraktı bu konuyu aslında…
“Benden bu kadar” dedi geçen gün…
Annem bir ağlamaya başladı ki sormayın…
Çok üzülüyorum o ağladığı zaman… Hem de çok… Yemek yemezsem zayıflamamdan korkuyormuş... Daha doğrusu korkuyordu. Ama şimdi zayıf bir çocuk olmama razı olmuş…
Ama ya hiç yemezsem, ya hep bu böyle giderse ne olurmuşum?
Sürekli bunu konuşuyor…
Herkesle ve her yerde bunu konuşuyor...
Çözemiyorlar bir türlü neden yemediğimi… Çözemiyorlar...
Bir zaman önce de başka doktorlara gidiyorduk… Dilimi tutup bakıyorlardı.
Ufff çok kötüydü…
Annem “konuşmasını engeller mi?” diye her defasında soruyordu…
Bir doktor amca “keseriz sorun olmaz” dedi.
Evde birkaç gün tartıştılar kendi aralarında…
Aslında daha hızlı kilo alabilirmişim ama az emiyormuşum.
Dilimin altı bağlıymış?... Ne demekse…
Annem taktı bu konuya… Günlerce düşündü… Sonunda karar verdi…
Beni bir başka doktora daha götürdüler… Yine öncesinde günlerce telefonlar çaldı… Herkes anneme bazı doktorların ismini verdi. Kendi aralarında tartışıp, konuşup durdular.
Ve o belirlenen günde beni götürdükleri doktor canımı çok yaktı… Dilimin altındaki bağı kesmiş…
Kesti, ben de yemeği kestim…
Neden??
Ben de bilmiyorum…
Artık canım yemek istemiyor.
Önceleri acıkıyordum, canım acıyordu yiyemiyordum… Canım acımasın diye yemiyordum…
Sonra acıkmamaya başladım…
Azıcık yediğimde de doyuyorum.
Küsmek gibi belki de…
Hani annem hiç canımı yakmazdı ya…
Hani canımın yanmasına izin vermezdi ya…
Galiba bu nedenle…
Bilmiyorum…
İşte annem bunu kabul edemiyor. Edemedikçe de çözmeye çalışıyor…
O uğraştıkça ben de istemiyorum…
Ben yemeyince de babam sinirleniyor. Bu defa da kendi aralarında tartışıyorlar…
Ben sessizim…
Hiçbir şey diyemiyorum…