Nedir mükemmel anne-babalık ? Her şeyin en iyisini bilmek, çocuk doğurduktan sonra her şeyden vazgeçmek, hiçbir sınırı olmamak, her şeyi kabul etmek, kendinden vazgeçmek ? Koşulsuz kabullenmek, her zaman adaletli, tutarlı olmak ? Böyle bir insan olabilir mi ? Yoksa anne-baba
olduktan sonra biz gerçek duygulara sahip gerçek insan olduğumuzu mu unutuyoruz ? Bu bize ne yapıyor, neye dönüştürüyor ?

Bazı inanışlar var ki gerçekten doğru olduğuna inandığımız için ardına sığınarak ne çok yanlış yaptığımız … Örneğin; 

Anne-babalar çocuklarına karşı her zaman tutarlı ve kabullenici olmalı ! 

Gerçekten ? Bu nasıl olabilir ki ?

O günü nasıl geçirdik bilen var mı ? Acaba eşimizle, komşumuzla, patronumuzla ya da annemizle her şey yolunda mıydı ? Ya sağlımız? Kendimizi iyi hissediyor muyduk? Ya da trafikte her şey yolunda gitmiş miydi ? Yolumuzu kesenlerle mi karşılaşmıştık, yoksa yol veren böyleleri de varmış dedirten centilmenlerle mi ? Bunların hepsi etken değil mi bizim çocuğumuza karşı kabullenici olma ruh halimizi oluşturan ? Bunu kabul etmemek nasıl olabilir ki ?

Yoksa anne-baba olduğumuz için gerçek insan olduğumuzu kabul etmemek mi doğrusu ? Ya da üç yaşındaki oğlunuz kirli çamaşırlarını yere atarken sesinizi çıkarmazken, aynısını on iki yaşındaki oğlunuz yaptığında sessiz kalamayışınızı kabullenmek mi ?

Anne-Baba sürekli birbirini desteklemeli !

Bunun da imkansız olduğunu bilmemize rağmen sırf öyle olması gerektiğine inandığımız için nasıl da zorlarız kendimizi bir ağız olmak için. Oysa ki çocuklarımız anlamazlar mı bizim rol yaptığımızı; sırf eşimiz hayır diyor diye o an onlara hayır dediğimizi , ağzımız hayır derken bütün vücudumuzla onlara evet deyişimizi…  

Öncü profosörlerden Albert Mehrabian’ın araştırması şunu gösteriyor; % 7 kelimelerle, % 38  ses tonumuzla, % 55 ise beden dilimizle iletişime geçiyoruz. Yani ne söylediğmiz değil, NASIL SÖYLEDİĞİMİZ ÖNEMLİ ! Yani “Hayır kızım bahçede oynayamazsın derken aslında “ Ne de güzel olur bahçede , temiz havada vakit geçirmen “ diyen bedeninizi ve ses tonunuzu yakalar çocuklarınız.

Peki ne öğrenirler bundan ? Annem samimi, dürüst değil! Aslında söylediğine o  da inanmıyor, dur ben biraz daha ısrar edeyim o zaman … ya da bir sonrasında annesine, babasına ya da arkadaşına aynısını yapmayı tercih eder, idare etmeyi, rol yapmayı öğrenir, bunun doğru olduğunu kabul ederek…

Tek sakıncaları da bunlar değildir bir ağız olmanın, inanmadığınız bir şeyi size yaptıran kişiye karşı içerlersiniz; bazen bunun farkında bile olmazsınız ama içiniz burkulur kendinize ihanet edişinize. Ne olur peki sonrasında, ihanetinize intikam almak istersiniz. Size bunu yaptırandan hesabını sorarsınız bazen gizlice bazen açıkça. Anlamaz karşıdaki neler olduğunu, neden bu kadar asabi, anlayışsız, tepkili olduğunuzu, siz bile anlamazsınız neden bu kadar rahatsız olduğunuzu, öğrenmişken bu kadar kendinize ihanet etmeyi.

Bu kadar mı zor sadece insan olduğumuzu kabul ederek çocuklarımıza samimi, dürüst, gerçekçi, hatalar yapabilen, sınırları olan, değişken duygulara sahip gerçek insanlar olduğumuzu kabullenmek, bunun la yüzleşmek, en önemlisi bunu çocuklarımızla paylaşmak ?

…