Ruhum ruhunuzun farkında,
Işığını, sevgisini, güzelliğini, doğruluğunu ve inceliğini takdirle karşılıyorum.
Çünkü onlar aynı zamanda benim de içimde varlar (ve benim için de varlar)*
Ve bunların paylaşımıyla aramızda mesafe ve fark kalmayacak.
Aynıyız ve biriz.
Yukarıdaki açıklama: Namaste; Hinduların göğüsleri hizasında, iki ellerinin avuç içlerini birleştirerek verdikleri selam. Ama bakın, neyi selamlıyorlar…
“Namaste”yle gözün karşılaştığından ötesini, gözün karşıladığının derinini selamlıyorlar… “İnsanlar arasındaki gerçek karşılaşma onların zihinlerinin karşılaşması ve birini “namaste”yle selamladığımız zaman bu “ zihinlerimiz buluşsun” anlamına geliyor. “Namaste”yi tamamlayan baş selamı ise; ki bu, başın hafifçe öne doğru eğilmesiyle gerçekleştiriliyor, insaniyet, saygı ve sevgi anlamına geliyor. “
““Namaste”; “ selam”, “itaat” anlamındaki “namah” ve “sen” sözcüğünün kökü olan “te” kelimelerinin birleşiminden oluşuyor.
Namaste “size- kendimi değil” anlamı da taşıyarak saygı ve karşılık aramayan “kimliksizlik” ifadesi olarak da kabul ediliyor.”
Gözün gördüğünün “çok şey” halini aldığı ve de aranan “tek şey” olduğu günümüz için fazla derinlerde “Namaste” belki de aslında. Ne de olsa bizler, gözümüzün gördüğünün derinine inmeyi bilmeyiz ve göstermek için görürüz. Gösterebileceğimiz bir şey var mı diye bakarız ve yalnızca gözümüze görüneni görürüz, onunla da yetiniriz.
Birine akılla bakmak işleri günümüzde çok da zorlaştıracak aslında. Çünkü göz beğenebilir ama aklın beğenmesi çok daha zor. Bu nedenle gözümüzün beğendiğini aklımızın beğenmemesi durumunda akıl, gözü gördüğüne kapıyor. Göz, akılla kapandığında gerçekten bakıyor, gerçeğe bakıyor.
Birini sevme nedenimiz, O’nu görmekten memnun olacak olmamızdan öte O’nunla görünmekten memnun olacak olmamız. Birilerini, başkalarına gösterilmesi mümkün olmayan, “uygun” olmayan, sırf O’nunla aramızdaki yakınlık, sevgi, güven dolayısıyla bizim gördüğümüz, yaşadığımız, bildiğimiz halleri nedeniyle sevmez miyiz hiç… Bu haller ki çoğunlukla kusurlu, eksik, yakışıksız, kimliğimize, ünvanlarımıza, mesleğimize, yaşımıza “uygunsuz” haller… Asıl sevilesi haller bu haller değil mi yani… Bu, herkeslerden sakınılan ancak “biri”nin karşısında yaşanılan haller. Asıl bunlar olmamalı mı sevgimizi perçinleyen, bazen de onu “neden”leyen…
Gerçek güzellik göze görünmeyen… Gerçek; neyse o. Gerçeklik; “neyse o olan”dan bize kalan... Gerçekle karşılaştıktan, gerçeği yaşadıktan sonra bize kalan… Gerçekliğimiz, gerçeğin bizde kalmaya ve var olmaya devam eden kalanı…
Birini sevmektense anlamak daha mühimken; anlamaktan da mühimi, derinden kavramak. Bunu gerçekleştirebilmek içinse, “kendinden bildiğin”in kendin gibi olmadığını bilmeli. Kendin gibi olmasını beklememeli.
Bana yakın ol ama uzak tut “kendini”. Ben benim, sen de sensin. Ruhumuz buluşur, zihinlerimiz uyuşursa ben sendenim, sen de bendensin. Ama ne olur karıştırma; ben sen değilim ve ne de sen bensin. Ve böylesi olması gereken, böylesi güzel. Dolayısıyla yakın olmanın yolu aslında uzak tutmak “kendini”. Kendini taşırmadan, bulaştırmadan yaşatmak O’na kendini. Kendi doğruların, huyların, tercihlerin seni “sen” yapıyor ve ben bunları kendim için benimseyecek olursam, “ben”i de sen yapar oysaki ben, “ben” olmalıyım. Hayatı herkes kendi aklına göre yaşamalı.
Namaste; ben kendimeyim, sen kendine. Her şey, kendi kendine… Herkes, kendiyle… Kendindenlik, kendiliğinden ve kendine… Kendim, böylelikle kendine!
*Ben ekledim.