Bir çocuk doğdu şimdi…

Bir kadın anne oldu.

İki insan birbirine aşık oldu…

Şu an bir arzunun fitili ateşlendi, iki kişi sevişiyor.

Geçen çok kötü bir günün ardından birisi harika bir haber aldı ve büyün yorgunluğunu unuttu.

Bir ressam resmini tamamladı, bir müzisyen harika bir şarkıyı bitirdi, bir terzi kıyafetin son dikişini attı, bir öğrenci ödevini yaptı, bir ev temizlendi… Çok yoruldular ve yorulduklarına değdiğini düşünüyorlar hem de tam şu anda…

Bir anne çocuğunu uyuttu, ayaklarını uzatıp kitabını eline aldı ya da yazısının başına oturdu benim gibi.

Kadın kulağına fısıldadı kocasının, “baba oluyorsun” diye, şu saniyeler içinde…

Yıllar sonra karşılaştı izlerini kaybetmiş iki arkadaş hiç ummadıkları bir yerde, gözlerinden yaşlar boşandı, kucaklaştılar, kol kola girdiler, birbirlerinin yüzünden yılları okumaya çalıştılar.

Bir şairin aklına şahane dizeler geldi şimdi…

Çaresizliğine çare bulup, gözünün yaşını sildi hüzünlü biri…

Susmaktan vazgeçip, sevdiğini söylemeye karar verdi âşık adam… Aşka yüreğini açmaya karar verdi kırgın bir kadın.

Tam şu dakika gülümsedi bir ağız, o kadar güzel gülümsedi ki yanındakiler ona aklına gelen nedir diye sordular, o da anlatmaya başladı. Ve herkes gülümsedi.

Derken bir şarkı duyuldu, ne güzel bir melodisi vardı, o şarkı iki sevgilinin hikâyesinde hiç unutulmayacak olan yerini aldı.

Başını eğmiş yürürken yolda, nasıl güzel koktu yasemin, kararmış yüzünü yerden kaldırdı ve derin bir nefes çekti…

Sırf yalnızlığı yüzünden yemek bile pişirmemiş birisi dışarıdan yemek söyledi kendisine, kapı çaldı, yemeğini almak için yerinden kalktı ama kapıyı açtığında bir de ne görsün… Arkadaşı mı, belki de annesi özlemine dayanamamış, yollara revan olmuş, çat kapı gelmiş, elinde minik bir de valiz… Yemeği paylaştılar, zaman kaybetmeden söyleşmeye başlıyorlar.

Sarıldılar biliyorum… Şimdi sarıldılar ve barıştılar… Şimdi “gitme” dedi, diğeri hiç itiraz etmedi.

Şimdi o kızın babası, kızını “verdi gitti”…

Bir mektup düştü birinin kucağına şu an, işini gücünü bıraktı okuyor, okurken gülüyor, yazanın şimdi nerede olduğunu düşünüyor…

Sakın çevirmeyin madalyonu… Şimdilik burası kalsın, kısa bir süreliğine hiç değilse… Ben bileyim, birileri için, bir yerlerde küçük ve güzel şeyler oluyor… İşte bazen hepsi aynı anda kafamın içinde birleşiyor. Ortalığı öylesine duman almış ki aslında, uzanıyorum o “an”ların bahçesine, ciğerimde temiz bir nefes. Var diyorum, hayat var… Az var ama olsun… İyi olsun da, bir an olsun…