Beni okuduğunuz için teşekür ederek başlıyorum bugün satırlarıma...

Nasılsınız ,iyi misiniz? Beni soracak olursanız ben bende değilem, her gördüğüme üzülem. Sinirlenirem. Ayrıca sinirlendiğimde de nedense başka bi şive ile yazaram.

Kendimi tanıyamadığım bu günlerde okuduğum izlediğim şeylerin etkisinde kalmam normal midir? Mesela,örneğin, misal olarak; bu sabah! Benzinciye gittim benzin almaya, kasada bi de sakız aldım, fişi verdiler döndüm arabaya.

Benzinci dedi "fiş nerde". Dedim "ahanda burda". Yok, o 2 liralık ciklet fişi. Çantamı aradım taradım. Ceplerimi boşalttım. Tekrar içeri girdim. Kasadaki bey yoktu yerinde. Arabama döndüm. Kasadaki bey bulundu. Almamış meğer benzin parasını...

O an içimden bi canavar çıktı nedenini tahmin ettiğim. Herkes işini niye yapmıyor. Niye beni deli tavuk gibi arattıyosunuz. Herkes işinin hakkını versin kardeşim diye söylendim çıktım. Neo yanımdaydı. "Sakin ol anne" dedi. Olamadım .

Kızım sağol beni sakinleştirdiğin için. Nedense bu ara sinirlerim içimde 100 metre bayrak koşusunda kızım. Evet öyleydi işte... Evden çıkmadan okuduğum gazete de, gökten ölü kuş yağdığını okuyunca, sokak hayvanlarının çaresizliğini görünce, sinirleri alınmış bonfile gibi olan ben, bu hale geldim...

Gezi olaylarını herkes gibi bende ilk gününden beri takip etmekteyim. Fazla uzamadı mı? Her çıkan bilir kişinin değil ölen hayvancıklara ,masum 5 canımıza ve ailelerine tek söz etmemiş olması içimi kavuruyor. Durmanın bile suç sayıldığı şu günlerde bu konuyla ilgili ne desem yetmez. Demiyim zaten. Söylenecek herşeyi başkaları düşündü, yaptı, söyledi...

Ben en çok Ayşen Gruda'nın söylediklerinden etkilendim. Hiç onun düşündüğü gibi bakmamıştım... Sahiden sevgili Başbakanımızın etrafında, gerçekleri ondan saklayan birileri var mıdır? Varsa "Allahım onları bildiği gibi yapsın" dan fazla ne diyebilirim ki...

Derler ki, tiyatro, insanı insana insanla anlatma sanatıdır.  Bu oynanan koca bi oyun. Biz de çaresiz izleyiciler...

TİYATRO DEMİŞKEN...

Geçenlerde kızımın Akatlar Kültür Merkezi'nde  bale gösterisi vardı. Sevinmiştim... 2001 yılında Esek Tiyatro ekibine dahil olduğum ve 3. türden yakın ilişkiler oyununu oynadığımız tiyatro salonuydu... 2006 yılına kadar ekipteydim. Neo büyürken bıraktığımı daha önceki yazılarımda aktarmıştım. Saat 21:00'deki oyuna saat 17:00'de giderdim. Dekorları izlerdim. Havayı koklardım, tozu yutardım.

Neo'cumla kulise adım attığım andan itibaren gözlerim dolmuştu. Meğer ne çok özlemişim... Koltukları bile özlemişim. Sahne arkasında turlarken geçmişe gidip, yönetmenimiz Uğur Uludağ'ın, oyun sırasında da sahneye çıkış anımızı beklerken,sessizce de olsa ordan oraya yürüyüşümüzü görüp aaaa bunlar gezme seviyo demesi, cem özer i kuliste görünce kendime inanamayarak vay be ben cem özerle karşılıklı oynuyorum demem, ya da provalara kahve makinesi ve kurabiye taşıdığımdan uğurlu Uğurun beni Ayşe teyze yapması ...

Hep özlemle anıyorum... Perdeleri bile tutup okşama arzusu duydum. Bu da "e o kadar özlediysen dön ekibe" dememe neden oluyor... Tiyatro fedakarlıktır. Ben bu fedakarlığı taşıyamam artık. Aileme uymak zorundayım. Beyim salmıyo diye bi durum yok elbet... Tamamen kendi kararım. Ece Uslu, Hakan Bilgin, Uğur Uludağ, Yağmur Kaşifoğlu, Yosi Mizrahi, Ebru Ayyıldız Ege, Ceyda Düvenci, Cem Özer, Murat Akkoyunlu, Celal Belgil. hepinize bana bi harf öğrettiğiniz için çok teşekür ederim.

Bir yaz gecesi rüyası balesinde Neom göz kamaştırıcıydı. Zaten gözyaşlarım haftalardır göz pınarlarımda bekleşip durur. Akıttım gittiler.. .En çok da en miniklerin gösterisi sırasında ağladım... Öyle tatlıydılar ki... Biri bi haraketi yapıyor öteki ona bakıyor ama bambaşka bi alemde... Çıldıran başka bi minik öyle değil böyle diye haraketi gösterirken tüm salon alkıştan yıkıldı... Münir Özkul, şöyle demiştir... "Bi hayvanlarla bi de çocuklarla aynı sahnede olmak istemem... Çünkü rol çalarlar..." Doğru.

Bu eserde de profesyoneller olmasına rağmen en çok alkışı minicikler aldı... Onların masumlukları var. Peki biz masumiyetimizi ne zaman kaybettik?

Sevgilli okuyan tatlı insanlar, bilen bilmeyene anlatsın diye düşündüğümüz bu günlerde bana dokun ah işit ya da omzunu ver içimi döküp ağliyayım. Mutlu günler geri gelsin artık. Ruh sağlığım yerinde değil. İnsan hiç çamaşır makinesinden çamaşırlar ıslak çıktı diye ağlar mı...

İşte o derece...

Sanırım tatile ihtiyacım var... Kızımın bale aktiviteleri biter bitmez, babaanne dede yanına gidiyoruz. Suya banarsak daha iyi hissederiz belki de ya da bi ruh uzmanına gitmeli...

Ayağımıza diken batsa doktora gideriz ama sıkıldığımız,çaresiz hissettiğimizde ruh doktoruna gitmeyiz. Yoga meditasyon da belki bi çözüm. Bugüne kadar antin kuntin dediğim için utanç duyuyorum. 

Alternatif tıp metotlarını destekliyor en kısa zamanda bi uzmana gitmeyi görev ediniyorum. Arkadaşlar da bi yere kadar.. Dinlerler dinlerler ama doğru cümleleri duyma beklentini boşa çıkarırlar.

 
Satırlarıma bu hafta da son verirken,az sonra bi kilo baklavayla benzinciye gidip,gönül almak istediğimi sizle paylaşıp hoşkalın der, sevgiyle saygıyla selamlarım.

Haftaya okununcaya dek esen ve sakin kalın efenim.

Piloş