Hacettepe mezunu, Kayseri Erciyes üniversitesinde plastik cerrahi profesörü arkadaşım  telefon etti ve Türkiye 17000’cisi bir akrabasının Ankara’da birvakıf üniversitesi tıp fakültesine, 37000’ci olan bir başka yakınının kızının da İstanbul’da bir vakıf üniversitesi tıp fakültesine kaydını yaptıracağını anlattı.

Geçmiş günlere döndük.. Türkiye'nin ilk 500-750’si  tıp fakültelerine girebilirdi. Hacettepe, Ankara, İstanbul, Cerrahpaşa ve Ege üniversitesi tıp
fakültelerinden başkasını beğenmezdik, zaten sayılarda çok sınırlı idi. Öyle ki , uzmanlık için asistan alınacağında mezun olunan üniversite büyük referans olurdu. 

Şimdi nasıl ?

Öğrenciler tıp fakültelerini, doktorluğun artık cazibesi kalmadığından tercih etmiyorlar. 18  yaşında 4 yıllık bir üniversite bitiren kız çocuğu hayata atılabiliyor, erkek ise buna ortalama 1 yıl daha askerlik ekleyerek hayata atılabiliyor. Yani 22-23 yaşları…

18 yaşında tıp fakültesine girdiğinizi düşünün; 6 yıl eğitim (bazı üniversitelerde dil eğitiminden dolayı 1 yılda hazırlığı ekleyin) , 1-2 yıl arası mecburi hizmet, 4-5 yıl uzmanlık eğitimi, ardından yine 1-2 yıl uzmanlık mecburi hizmeti, erkekse ortalama 1 yıl askerlik eklenince 30-31 yaşında uzman olarak hayata atılıyorsunuz. Aile hekimi olmak isterseniz bu yaş sınırı 25-26 oluyor.
Eğer yan dal uzmanı olmak istiyorsanız (endokrin, alerji, kardiyoloji gibi) bu durumda 3 yıl daha eğitim alıyorsunuz ve 1-2 yılda mecburi hizmet oluyor. Yani 34-35 yaşlarında hayata atılabiliyorsunuz. Tabii bütün bu aşamalarda sınav var, sınavları geçmek zorundasınız.

Hayata atıldığınızda ya devlette çalışmak ve günde 80-100 hasta bakmak zorundasınız ya da özel hastanelere girip patronun emrinde onun belirlediği paylaşım oranında (hasta bakım parasının %50si gibi) geliri kabul etmek zorundasınız. Genellikle tıp doktoru olmayan patron size durum iyi değil geliri düşürüyorum derse yapacağınız bir şey yok. Siz Hipokrat andı  içmiş bir sağlıkçısınız, işvereniniz ise hastaya müşteri gözüyle bakan biri olursa (ki çoğu ne yazık ki böyledir) iç huzurunu varın tahmin edin. Doktor özel hastanelerde sendikasız işcidir, hiçbirşey yapamaz. Ya durumu kabul eder ya da istifa eder. Muayene açmak da artık hiç kolay değildir, çok özelleşmiş bir hekim olmadıkça muayenehanecilik artık çok zordur.

Peki, diyelim ki öğrenci çok idealist ve tıp fakültesine girdi. Özellikle yeni açılan vakıf-özel üniversitelerde hoca sayısı çok yetersizdir . Bu durum birçok yeni sayılabilecek devlet üniversitesinde de böyledir. Çocuklar yeterli eğitim alamaz, yeterli hasta göremez. Bakmayın siz öyle, dolu ağızlarla yabancı fakültelerle ortak programlarımız var, eğitim şöyle - böyle denerek televizyon ve basında fakülte reklamı yapıldığına; köklü üniversitelerde bile eğitim sorunu büyüktür.

O zaman;

*Niye bu kadar çok tıp fakültesi açıyorsunuz?

*Niye pıtrak gibi adını sayamayacağımız, uçan hocalarla (başka yerlerde çalışıp ders vermeye gelen) idare eden vakıf-özel üniversitelere tıp fakültesi açtırıyorsunuz?

*Hastanesi olmayan ve özel hastaneleri kullanan tıp fakültelerinde , özel yani parasını veren  hasta ile eğitim yapılamayacağını düşünemiyor musunuz?

*Belirli hastalıkları hiç görmemiş, eğitim yetersizliği olan hekimlerin bir gün sizi de muayene ve tedavi edebileceğini düşünmüyor musunuz?

*Tamam doktor sayımız az ama sayıyı arttıracağım derken kaliteyi önemli ölçüde düşürdüğümüzün farkında değil misiniz?