Zaten dünya dediğimiz ; ''Yırtık neredeyse beyaz uyum noktaları oradadır sevgilim.
Uz! Yırtık bir göğün altında yaşıyor muyuz? '' bu cümleden öteye geçebilmişmidir ki ?
Utanç duygusu nereden gelip yerleşir insanın yüreğine, doğrusu hep merak etmişimdir,ilk utandığım anı hatırlayabilmek için herşeyimi verebilirim. Bakkala ekmek almak için gönderilerek büyüdük biz, evden çıkarken çöpüde almak adettendir bizde. Anneler hep böyle tutarlı ve içten pazarlıklı olur. Evden bakkalın bulunduğu sokağa gidene kadar paraüstünden yapacağım ince kesintiyle alacabileceğim çikolata ve cips çeşitlerini aklıma getirirdim,her seferinde de annemin bulaşık yıkamaktan buruşmuş elleriyle cüzdanından parayı çıkarışı aklıma gelir her seferinde de paranın üstünü tas tamam bırakırdım sehpanın üstüne. Sokağı ağzımdan araba sesi çıkartarak ve kendi gölgemle yarışarak koşar,sokağın başına geldimiydi de sanki yılların rallicisi gibi yanlaya yanlaya dönerdim köşeyi,ışıklı ve de beyaz cırtcırtlı spor ayakkaplarım delindiğinde utandığımı hatırlıyorum şimdilerde.
Kendi deyimiyle su içse yarayan bir Hacı Bakkal vardı yıllarca gerçek ismini öğrenemedim,halada bilmiyorum,sakallı ve şişman olması ve de veresiye konusunda mahalleliye sıkıntı çıkarmadığı içinde Hacı Bakkal olabilirdi.Yine bir akşam bir paket Samsun 216 ve 50 kuruşluk çekirdek almak için çıkmıştım yola,virajı sert bir şekilde almıştım ancak bakkalın ortalarında durdurabilmiştim kendimi, Hacı Bakkal kapının girişindeki bakliyat çuvallarının önünde eğilmiş yeni gelen ve romörklerinde bonibon olan tırları çocukların ulaşabileceği yerlere diziyordu. Tek ışığı bozulmuş spor ayakkaplarımın sağ tekindeki misket büyüklüğündeki yırtığı görmüş ve yeni dizdiği bonibonlu tırlardan birini bana yanağımdan aldığı bir makas karşılığında bedavaya vermişti . Vermeseydi; belkide o gün annemden utanmak pahasına da olsa paraüstüyle o tırlardan alacaktım. Şeytanla pazarlık konusunda epey yol katetmiştim çocukluğumda, özellikle bakkal yolculukları ve semt pazarı seyahatlerinde hep kanıma girmeye çalışmıştır kendisi. Neyse ki ta küçükten evde olmadığını bildiğim halde pazardan annemden muz almasını istediğimde ''Evde var oğlum gidince yersin'' demişti.Eve gittiğimizde yine de bir heyecanla açtım buzdolabının kapısını, kapattığımda yaşadığım hayal kırıklığını tarif etmek isterdim.Annemle gözgöze gelince yaşadığım hayal kırıklığından da utandım,mandalina ve elmayla yetinebilen bir çocuk olmama rağmen hemde.Annem her seferinde hayatları boyunca anneleri ve babaları olmayan sokak çocuklarının bırak elmayı mandalinayı, yemeye ekmek bile bulamadıklarından bahsederdi. Bildiği en kutsal cümlelerden biri ''Şükret oğlum,bunu bulamayanlarda var '' olmasına rağmen,çocuk aklım yinede pazardaki üstünde küçük yuvarlak etiketler olan muzlarda kalmıştı. Hem benim şu yaşıma kadar anladığım bir şey varsa şu hayattan oda çocuğunun istediğini yerine getiremeyen annenin hüznü kadar can yakan başka bir hiss yat varolmamıştır.Aşk acısı,bıçak kesiği bok püsür,bir annenin çaresizliğinden doğan hüzün ve o hüznün getirdiği utançtan daha derin bir yara yoktur insan bedeninde.
Anneler yaralarında büyütür çocuklarını, anneler en çok utanmayı öğretir bir çocuğa,babalar biraz daha tutarsız biraz daha arsızdır. Çünkü benim tanıdığım bütün babalar eksik çocuklukların eseridir. Her insan utanmalıdır kendinden,utanmak neyimizi eksiltirki,bir gecenin ömrümüzden götürdüğünden daha mı fazlasını götürür, yada alışmak denen ömür törpüsünden daha mı keskindir ucu,hem en çok hangisi yaralar insanın bedenini utanmak mı ?
Alışmak mı ?.Alışıyoruz. Alışa alışa geçiyoruz ömrümüzden.Saatli maarif takviminden adı konmuş çocuklar gibi başkalarının kaderini sürüyoruz şimdi koca şehrin sokaklarında,hala bazı geceler içimden araba sesi yapıyorum,hala eskisi gibi tehlikeli alıyorum virajları,kapıdaki tekele giriyorum
şimdilerde,iki bira bir paket Camel alıyorum,parasını peşin veriyorrum ay sonuna kadar,ay sonu veresiyeye başlıyoruz tabii,ama hala o gün pazarda muz istedim diye utanıyorum kendimden ...