Eğitim uygulamalarında yapılan son düzenleme 4+4+4, yeni eğitim yılı için henüz netleşmeyen birçok yanı bulunuyor. Gerekli hazırlıkların bu kadar kısa sürede gerçekleşip gerçekleştirilemeyeceği ve bir kez daha yap-boz denemelerine kurban gidecek bir neslin söz konusu olması önemli bir problemi işaret ediyor.

Yeni yasalaştırılan ve haziran ayından itibaren uygulama zorunluluğu göze alınacak işlemlerde, neyin nasıl olduğu hakkında kaç kişinin kafası net bilinmiyor ve başta veliler olmak üzere; okullar, öğretmen ve öğrencilerin neler olacağı hakkında bilgisi yok. 

Özellikle çocuklara dönük dikkatin sıfır kilometrede olduğu yeni ve genç anne babalar için okulöncesi eğitim ile ilk eğitimin aylık yaş sınırları üzerinden nasıl uygulanacağı endişe kaynağı olmayı sürdürüyor. 

Her şeyin en mükemmel olmasını isteyen, hatalı bir başlangıç yapmaktan korkan veliler için, bu uygulamaların bilimsel doğrular içerip içermediği kadar, minik yavrularının bu uygulamaya hazır olup olmaması da endişe ve huzursuzluk yaratıyor.

Eğitimin içeriği tartışmalarını bile kenarda bırakan bu uygulamanın, hangi gerekçelerle neden böyle olduğuna, uygulamayı yaşama geçirmeye kalkanlar dahi gereken ve beklenen güveni yansıtamazken, velilerin rahat olması nasıl mümkün olabilir ki?

Okulöncesi eğitimin zorunlu olmaması ve uygalama oranının dünya ölçeğinde hala gereken seviyede olmaması, aslında ülkemizin en önemli eğitim problemlerinden biri.

Zira yaşamın ve eğitimin başlangıcı sayılan bu dönemde kazanılacak pek çok gelişimsel niteliğin kazandırılmamasına yol açan uygulamalar, çocuklarımızın büyük bir kısmını yaşama çok gerilerden başlamasına yol açıyor.

Bunun telafisi için yapılması gerekenlerin yetkili ve sorumlularca yeterince ciddiye alınmadığı hissi, yenilik diye sunulan her girişimde daha da kuvvetleniyor. Oysa bunun telafisinin daha sonra tablet eğitim girişimleriyle sağlanmayacağı, başta yöneticiler olmak üzere herkesçe iyi bilinmesi gereken bir konu.

Bu konuda yeterli bilince sahip olunmaması ve politik açıdan bazı sakıncalar oluşması, eğitimsel ataklarda yeni sorunlara imza atmaktan öteye sonuç vermiyor.

Çoğunlukla politik vizyonlu girişimlerle oluşan yeni düzenlemelerden, kötünün iyisi kültürüyle kodlanan insanlar olarak herkes en iyi sonuçlar üretmeyi kar saymakla yetiniyor.

Yeni uygulamaların sonucu da, o anda en çok bu uygulamalardan etkilenecek ailelerin en önemli derdi oluyor. Oysa ülkenin en önemli temel problemlerinden biri söz konusu.

En önemli göstergeler de, uluslararası karşılaştırmalı ölçümlerde ortaya çıkan sonuçlarda yansıyor. Bu araştırmalarda özellikle okuduğunu anlamama konusunda sonlarda gelen çocuk ve gençlerimizin eğitim sistemlerindeki temel eksiklik ve yanlışlıklar kadar genel yaşam içinde birbirinin ne dediğini anlamayan ve konuşma yerine şiddetle iletişimi benimseyen insan ilişkilerinin yarattığı bir toplumsal ortamın sonucu olduğunu da unutmamalıyız. Bu nedenle konu hepimizin problemi.