Bizim terastan o balkonu izlerdim. Severlerdi balkonlarında vakit geçirmeyi. Yaz geceleri, ay tabak gibi, havada yasemin kokusu. Kadının saçları uçuşurdu esen rüzgârdan sanki mizansen gereği. Dekor da, oyuncular da değişmezdi balkonda. Bir kadın ve bir adam, titrek mum ışığı, kadehlerde şarap, masanın üzerinde birkaç küçük meze.

Kadın genellikle daha suskun olurdu, adam konuşurdu sıkça. Sevilmek için fazla güçlü bir kadın, güçlü bir kadını sevmek için fazla güçsüz bir erkek. İnanmazdı adam bir türlü kadının onu sevdiğine. Sen kendinden başka birini sevemezsin, diye suçlardı hep. "Bana yazdığın mektuba da inanmadım hiç. Yazdığın gibi hissetmezsin sen, aşkmış sevgiymiş, yer yok senin kalbinde bu duygulara."

Kadın sakince dinlerdi, kendini savunmaya gerek duymadan. Neyi savunsun, onunki bir imaj değil gerçek kimliği, saldırı oklarına hedef olan. Bir kez daha bitiyor diye düşündü içinden, bir kez daha yenik düştüm kendime. Alışıktı bu duruma; güle oynaya, hayranlıkla gelip, küskün, kızgın ve kırgın arkasına dönüp bakmadan giden, egosuna yenik düşmüş adamlara.

Oysa ne güce hükmeden, ne güç peşinde olan bir kadın değildi. Sadece güçlü bir kadındı. Öyle olmaya çalışmadan, zaten öyle olan. Bilmiyordu ki başka türlüsünü, küçücükten öğrenmişti kendi ayaklarının üzerinde durmayı. Öğrenmek istemiş miydi, başka bir seçeneği var mıydı o da bilemedi. Tek bildiği, hayat ona hiçbir zaman altın tepside sunulmamıştı. Başka türlüsünü bilmeyen insanların doğallığıyla görürdü işlerini. Sorunlarla karşılaştığında şikayet eden değil, çözüm üreten, başka bir yol arayıp bulup, yön değiştiren biriydi.

Bazıları acı ile beslenir bilirsiniz. Yağmurun yağması da, güneşin açması da derttir onlar için. Söylenip, sızlanarak can bulurlar. İşi olmaz bu kadının o tiplerle. Tamircidir o. Hayatın bozulan yerlerini tek tek söküp, tamir eden, onaran bir tamirci. Onun doğal tamirci kişiliği, uymaz egolu adamlara. Bir onlara gelince, ne tornavidası işler ne çekici. Oysa sevmek, tamirci kadının da hakkıdır. Ve de sevilmek. Bazen atmak ister üstündeki güçlü kadın elbisesini, çıplak kalmak, "ay bilemedim ben kadın aklımla" demek… Ama o zaman da O olmaktan çıkar, ruhu huzursuz...

Uzaklara daldı gözleri, içini çekti uzun uzun. Döndü adama, "git istersen artık, kandırmayalım kendimizi daha fazla". Suçlamadı hiç adamı, aslında bende değil sorun, senin bir türlü dik duramayan omuzlarında, diye. Benim gücüm seni ezmez, gücümün kaynağı sensin, ben senden güç alıp başlıyorum her güne diyemedi. İkna etmesi gerekmesin istedi, ardından bakarken. Zaten bilsin istedi ondan beslendiğini, tek istediğinin sorgusuz sevgi olduğunu. Bilsin istedi, güç savaşlarına girmeden, savaşmadan sevişilebileceğini tamirci kadın...