Geçtiğimiz ay çok sevdiğim bir arkadaşımla, yurtdışında, O’nun yaşadığı yerden bir başka yere gitmek için araba yolculuğu yaptık. Arabayı arkadaşım kullandı, sağ koltukta co-pilotluk yapacak olan annesi yerini aldı, bense arka koltukta seyir halindeydim. Arka koltukta seyir halindeyken gerçekten de “seyir halindeydim” zira camdan olanı biteni, gelip geçileni dikkatle seyretmekteydim. Dolayısıyla arabanın içindeki yer - yön telaşesi ve o sırada bastıran yağmurun seyri zorlaştırıcı durumu beni hiç ilgilendirmiyordu. Zaten yağmur benim seyrimi zorlaştırmıyor aksine Normandiya’nın yeşilleri arasında seyrederken seyrimi şiirsel kılıyordu.

Nasıl olduysa, ben seyrelmeye bu kadar dalmışken kulağıma şu cümle teğet geçti. “Tam kalbinden gideceksin”.

İlk defa duyduğumda kulağıma teğet geçen bu cümle, ikinci defasında, teğet geçmeyip kulağımla temas etti. “Tam kalbinden gideceksin”.

Fransa’da yol düzeni organizasyonunda göbekli kavşaklara çok yer verilmiş durumda. Sıklıkla karşınıza göbekli kavşaklar çıkıyor. Bu kavşaklara girmekte olan araba, kavşaktan dönmekte olan arabaya yol vermek zorunda. Bu göbekli kavşaklar genelde üç veya dört yolu kestiği için kavşağa girerken yol alternatifleriniz sağlardaki, sollardaki veya göbekli kavşağın tam kalbindeki yani kavşağı aldıktan sonraki ilk yola girmek…

İşte, sevgili arkadaşım ve çok sevgili anneciği birbirlerine yol konusunda danışırlarken kavşağı aldıktan sonra karşılaşılan ilk yolu kastetmek için “tam kalbi” ifadesini kullanıyorlardı.

İşin aslı bu…

Kavşağı tamamıyla alıp ancak bu şekilde varabileceğimiz “tam kalbi”nden gitmeye cesaretimiz var mı yoksa kavşağı tam almamızı gerektirmeyen sağdaki soldaki yollardan mı “sıvışmayı” tercih ederiz… 

Birini sevdiğimizde yüzeysel olmayan derin, gerçek bir sevgiyse bu; kavşaklarla kesiliyor önümüz.
Bir kavşakta nereye baksak yol; sonunu göremediğimiz, bilemediğimiz… Sonu bilinen yollar yolculuk değilken sonu bilinmeyen her yol, yolculuk...

Bir kavşakta duran yolcunun önündeki her yol, yolculuk...

Kavşağın kalbi; en uzun yolculuğun sonunda yatıyor, o yolun sonunda atıyor.

Sonu belli olmayan birden fazla sayıda yolla kesilen kavşakların biraz daha sonrasında yine “son”suz yollu yeni kavşaklarla karşılaşılan bu yolda, karşılaşılan her kavşağın kalbinden geçebilen varanlar; kalan.

Diğerleri; karşılaştıkları ilk veya ikinci kavşakta sonunu göremediği yolu alamayacağını, kavşağı geçemeyeceğini söyleyip kavşağı yandaki yollarından terk edenler ise; kaçan. 

Sevgi, yolculuğun adı; sevmek kalbin yolculuğu. Yolculuk, çok kavşaklı, “son”suz yollu, kavşaklar ise çok yollu. Her kavşağın tam kalbinden giden, sevdiğinin tam kalbine giden.

Sevgide yol tarifi verilir mi emin değilim ancak yolunun çok kavşaklı olduğu kesin. Bu nedenle dediğim: Tam kalbinden gideceksin.

Ben mi neredeyim… Arka koltuk, benim yerim… Seyrederim…