Bu sene bahar bizim aileye bir hızlı geldi ki sormayın! Önce canım  kızlarım artık iki basamaklı yaşlara geçiş yaptılar 10 yaşında  oldular. Yavaş yavaş çocukluk hallerinden genç kızlık hallerine  geçmeye başladılar. Zamanın bu kadar hızlı geçmesine hafiften  isyan etmiyor değilim. Hala kucağımdaki mis kokulu bebeklik  hallerini hatırlarken şimdi koca kız olmaları ne kadar mutlu etse de  hafiften içimi burkuyor.

Bu duygusallıkla bahara girmişken kardeşim erlen doğum yaptı.  Yasemin ( bizim aramızda Yaso ) bizi heyecanlandırarak 7  hafta once dünyaya geldi. Kilosu ve boyu benim kızlarım kadar  doğmuş olsada 1 haftasını yoğun bakımda geçirerek hepimizi  heyecanlandırdı. Neyse artık evinde annesiyle mutlu birşekilde  dünyaya gülümsüyor. 

Teyzesi ve birazda deneyimli biri olarak evde birçok şeyini ben  yapma fırsatı buldum ki en keyiflisi ilk banyosuydu sanırım. Tüm bu koşturmanın içinde 10 sene sonra bana bir anda birşey  dank etti. Ben bu kadar küçük iki bebekle eve gelip nasıl yaptım!  İnsan nedense vakit geçtikçe yaşadığı zor şeyleri unutuyor. Beyin  hep güzellikleri hatırlatıyor.

Ela ve Lal ile ilk eve geldiğim ve başbaşa kaldığımız an canlandı  gözümde.ikiside aynı anda ağlamaya başladıklarında beni saran  heyecan ve panik! Ben şimdi ne yapacağım ! 

O günleri ne kadar çabuk unutmuşum. Yada başa gelen çekilir  misali hiç anlamamışım, mantıklı olarak düşünmeden yaşamışım ..

10 sene sonra Yaso ya bakarken bir anda tüm bunları düşündüm  ve kızlarımın 10 senesi film şeridi gibi geçti gözümden.  Şimdi görenler aaa büyütümüşsün artık senin işin bitmiş diyorlar !  Bende asıl şimdi başlıyor diye yanıt veriyorum. Bu zamana  kadar olan bence daha çok fiziksel yorgunluktu. Uykusuzluk ,  yemek problemi , yürüdüler, düştüler hangi okula versem dertleri  aslında en kolay olanlarıymış meğerse…Oysa şimdi büyüdükçe problemleride büyüyor ve fiziksel yorgunluk bence çok daha büyük  ruhsal bir yorgunluğa geçiyor. Okulda ve dışarıda insanların sürekli
kıyaslaması ,rekabet ettirmeleri dışında pre ergenlik dönemi ,kendi  istediklerini kabul ettirmeye çalıştıkları yavaş yavaş çocuk  kimliklerinden sıyrıldıkları ve dizinizin dibinde yavaş yavaş ayrılıp  çevreye adım attıklerı bir döneme giriyoruz.

Şimdi hal hareket ve davranış olarak bazen hala çocuk  gibi davransalar da bazende tamamen genç kız havasına  bürünüyorlar. Yüzlerini inceliyorlar ufak bir sivilcemsi şey  gördüklerinde anneeeeee bu sivilce nasıl geçer diye hafiften panik  oluyorlar..

Gün be gün değişimlerine tanık olmak çok güzel de bir de bizi  bekleyen ergenlik dönemi var. Muhtemelen ilk kez aşık olacaklar , belkide ilk kalp kırıklıklarını yaşayacaklar . İlk kez arkadaşlarıyla  yanlız dışarı çıkacaklar vb. Artık yavaş yavaş korumamız altından  çıkıp dışarıdaki dünyada yavaş yavaş kendilerine yer edinecekleri bir dönem bekliyor bizi.
 
Şimdi annelerimizin biz ne kadar büyümüş olsakta hala gözlerinde  nasıl çocuk olarak kaldığımızı anlıyorum. Gelecek yılların bize neler yaşatacağını bilmiyorum , hafiften korkuyorumda daha doğrusu etrafımdaki gençlere bakıp endişeleniyorum ama daha şimdiden bencilce dizimin dibinde oturdukları o küçüklük hallerini özlüyorum.

Sevgilerimle ,
Ela ve Lal ‘in annesi ,
Ayşe Van Şenbak