Kızım ve oğlum tarlanın ortasındaki bu evde korunaklı bir şekilde büyüdü, gelişti. Doğal hayat çocuklarıma çok iyi gelmişti. 
Kırlarda yürüyüşler, çiçek toplamalarımız, canımız şarkı söylemek istediğinde avaz avaz bağırarak şarkılar söyleyebildiğimiz, insanlardan uzaktaki bu ev gerçekten bize de çocuklarımıza da ilaç gibi gelmişti.

Bize huzur veren bu doğal hayatta belki de göze gelmiştik.Babalarının kansere yakalanması, ameliyatı, kemoterapiler onların algılayacağı durumlar
değildi. Hastalığın detaylarını çok bilmediler ama evde hastamızın olması nedeniyle bana yardımcı olmak adına ellerinden geleni yaptılar.

Sonunda kanseri yenmiştik ama çocuklara belli etmesek de mali açıdan göçmüş haldeydik. Yine de her şeye şükretmeyi biliyor, olanla yetiniyor, sağlık açısından çok ama çok dikkatli olmaya çalışıyorduk.Günler ağır aksak bir hızla geçerken hiç beklemediğimiz bir misafir, ummadığımız bir teklifle geldi.Afyonkarahisar belediye başkanı ziyaretimize geldi ve eşimin kendisine danışman olmasını teklif etti.
Eşim sağlığına tam kavuşamadığı için kendisine yeterince yardımcı olamayacağını ifade etmesine rağmen Başkan ısrar ediyordu.

- Size Gazlıgöl’de bir daire tahsis edelim. Bizim sularımız şifalıdır, her gün Belediyeye gelmeniz gerekmez, biz size danışmaya geliriz. Sizin değerli fikirleriniz ve yol göstermenizle Afyonumuzu daha iyi noktalara taşıyacağımıza eminim, diyordu.

Eşim iki arada bir derede kalmıştı. Gerçekten sağlığına tam kavuşmuş değildi ama ısrarla kendisinden yardım istenmesinden dolayı karşısındakini kırmak da istemiyordu. Başkan kışın ağır günlerinde kırın ortasındaki bu evde yaşamamızın eşimin sağlığı açısından doğru olmayacağını, oysa kaplıcadaki dairede çok rahat edeceğimizi söylüyor, sadece valiz hazırlayacağımı, tahsis edilen evde her türlü konforun temin edileceğinden hiçbir şeye ihtiyacımızın olmayacağını anlatıyordu.

Eşim önceleri kibarca reddetse de ısrarlar karşısında peki demek durumunda kaldı.Okulların sömestr tatiline girmesini bekledik ve sonunda bir gün valizleri toplayıp tahsis edilen daireye yerleştik. Sobalı evden sonra kaloriferli evin sıcacık odaları hepimizi mutlu etmişti. (Elbette en çok beni. Zira odun kırmaktan, kömür taşımaktan ve yirmi dört saat sobayı, kuzineyi söndürmemeye uğraşmaktan canım çıkıyordu.)

Gerçekten Afyonkarahisar’ın Gazlıgöl beldesindeki bu tarihi kaplıca suları eşime ilaç gibi geliyor, her geçen gün daha büyük bir hızla iyileşiyordu.
Çocuklarımı beldedeki tek ilkokula nakil ettirmiştik. Okul küçük, temiz bir bina idi, çocuklar hemen uyum sağladılar.Eşim görevine başlamış, Başkanla uyum içinde çalışmaya, halka fayda sağlayacak projeler üretmeye başlamışlardı.

Böylece sürekli kendini dinlemeyi bıraktığından iyileşme süreci de buna paralel olarak değişti. Bense kırın ortasında neredeyse yirmi dört saati bulan koşuşturmalarımın aniden kesilmesi ile bir nefes almıştım. Burada gerçekten dinlenme şansı bulmuştum.Hafta sonları evimize gidiyor, Pazar günü geri dönüyorduk.İkizlerim mutluydu, eşim mutluydu.

İşte bu huzur döneminde kızımda değişiklikler olmaya başladı. Önce alnında, sonra çenesinde daha sonra yanaklarında bir çıkıp, bir batan küçük sivilceler, ara ara karın ağrıları…Belli ki kızımın regl olma dönemi yaklaşıyor.
Kırın ortasındaki evimizdeyken kızımla yürüyüşler yapar, ona ilerideki zamanlarda kendi bedeninde değişimler olacağını anlatırdım.Bu anlatımlarım onun anlayabileceği tarzda olurdu. Zaten bir şeyi iyi anlayamazsa mutlaka sorardı. Anlaması için bıkmadan usanmadan tekrarlar yapar, anlattığım daha doğrusu öğretmeye çalıştığım konu her ne olursa olsun, sabırla tekrarlardım. Tıpkı yıllar önce konuşabilmesi için kelimeleri milyonlarca kez tekrarladığım gibi. Göğüslerinin büyüyeceğini, sivilcelerin çıkacağını ve zamanı gelince kanamaların başlayacağını basit bir dille anlatmış olduğumdan bu konuda hazırlıklı olduğunu düşünüyordum.

Belki Gazlıgöl’ün sıcak ve şifalı suyu süreci hızlandırdı, belki de kızımın gelişmesi beklediğimden hızlı oldu.

Bir okul dönüşü beklenen geldi. Önceden bilinçlendirdiğim için kızımda aşırı bir heyecan, tepki olmadı. Benden yardım istedi. Gerekli yardımı yapıp, ne yapması gerektiğini göstererek anlattım. Pedini ne sıklıkla değiştirmesi gerektiğini de anlayınca çocukluktan genç kızlığa geçiş süreci hiç de sıkıntılı geçmedi.

Üstelik kızım inanılmaz mutluydu. Yüzünde güller açar olmuştu. Durup durup yanıma geliyor ve hep aynı soruyu soruyordu.


- Ben artık genç kız oldum değil mi anne?