En çok neden korkarsın diye sorsalar, ‘tatminsiz kadından’ derim. Tatmin olmayan kadın, tehlikeli, sinsi ve saldırgandır. Gözünün üstünde kaş var demeye kalmadan yersiniz sol kroşeyi. Saçların çok hoş olmuş cümlesine, "niye daha önce çirkin miydim?" diye cevap veren, "senin yaptığın kekin üstüne yok!" dediğinizde, "tabii zaten başka hiçbir şeyi beceremediğimi düşünüyorsun değil mi!" diye çemkiren hep tatminsiz kadındır.

Kadına da çok yüklenmemek lazım aslında, öyle tabularla gelmiş ki bugüne kadar... Doğrular, yanlışlar ve istekler kafasında çorba olmuş, hem de tadı kaçmış cinsinden beynini tüketip duruyor. İçinden gelenle yapması gerekenin arasındaki uçurum büyüdükçe aslında alarm veriyor kadın sizin vıdı vıdı dediklerinizle.

Daha ortaokul döneminde başlayan, "erkeklerle gezme kızım laf olur, lisede erkek arkadaşınla görülme söz olur", üniversite de, "aman kızım babanın başını öne eğme, doğruca okuluna git, dersini yap e mi!" tembihleri ile 20'li yaşların ortalarına gelen kadın, şansı yaver gidip de iyi aile çocuklarından biri ile baş-göz edilip, "kariyer de yaparım çocuk da" gazı ile 30'larını bulunca başlar bir düşünce...  

Düşünmeden, sorgulanmadan ama tam anlamıyla olması gerektiği gibi yaşanan hayat ağırlık yapmaya başlar omuzlarında. En ağır soru gelir, oturur kucağına: Ben kimim ve ne istiyorum? En yakını olması gereken kocası ile aralarında kilometrelerce mesafe olduğunu gören kadın, önce masumca oyalar kendini. Seramik kursları, ahşap boyama, fotoğrafçılık dersleri bir süre vaktini alır. Okul dönemindeki çocuğun derslerine sarıp, çocuğu arap atına çevirme hırsı da bir süre vakit kazandırır. Ama artık döngü tamamlanmış, tatminsiz beden ve ruh "zincirlere sığmam taşarım" noktasına gelmiştir.

Çok konuşup aslında hiç konuşmadığımızdan, masum koca olup bitenin hâlâ farkında değildir. Aslında koca da çok mutlu olmamakla birlikte, kadının farkındalık boyutuna henüz ermediğinden içindeki huzursuzluğu andropoz olarak algılamaktadır. İletişim çağında en yakınımızdaki ile iletişim kuramıyor olmamız bünyede ağır bir başarısızlık hissi yaratır.

Pembe Bulutlar’dan önce bir köşe yazısında okumuştum, okuyucu köşe yazarına soruyor: 12 yıldır sevdiğim adamla evliyim, hiç orgazm olamadım, çok mutsuzum, ne yapmalıyım, diye. Bu soru beni önce dağıttı, sonra şu anda aşık olarak yaptığım işin temellerini atmama sebep oldu. Kendi bedenini keşfetmeden, kendini bulmadan yaşamak, eksik sayfaları olan bir kitabı okumak gibi.

Cinselliğin hep ayıp sayıldığı bir toplumda zincirleri kırmak, döngüden kurtulmak için biraz cesaret biraz dayanışma gerekiyor.

12 yıllık hayatı heba etmeden, cinselliğimiz hakkında konuşmak, isteklerimizi ifade edebilmek, hayal gücümüzün sınırlarını zorlamak ve olayları doğal akışına bırakmak çok mu zor?

Tatminsiz cadalozlara dönüşmeden yaşamak mümkün değil mi?  

Orgazm bizim hakkımızsa, söke söke almaz mıyız?